کدکن، سرزمین کشتزارهای سرسبز زروند و شکوه زیبای ملکوه و آبشارهای سه‌گانه چشم‌نواز دافی. 

کدکن، میراث‌دار کهن تاریخ و زادگاه اندیشوران بزرگ عرفان ایرانی و ادب پارسی. 

کدکن، مرکز یکی از ربع‌های ابرشهر فرهنگی ایران‌زمین.

کدکن، پایگاه فرهنگی پویا و گرانمایه حوزه فرهنگی نیشابور کهن.

کدکن، همراز و همپیوند تاریخ و فرهنگ سرزمین ماست و از همین روی، «کدکن عزیز» در اندیشه و خاطر و حافظه تاریخی ما نشابوریان، دارای جایگاه و ارج ممتازی است. خاک نشابور، پروردگاه اندیشه‌پروران و هنروران و نیک‌سیرتان پُرشماری است که به تعبیری همچون کهکشانی از بزرگمردان دانش و بینش و هنر و فرهنگ که تاریخ از عهده شمارش آنها بر نیامده است. اما در این کهکشان درخشان، دو تن، ماناتر و پرفروغ‌تر و پُرآوازه‌تر از همگانند؛ یکی خیام و آن دیگری، عطّار است. و عطار، این شیخ بزرگ عارفان ایران، همو که مولانای بزرگ در شأنش می‌گوید:

هفت شهر عشق را عطار گشت

مـا هنـوز انـدر خَــم یک کـوچـه‌ایم

همو که به تعبیر سرآمد یگانه ادبیات عرفانی ایران، «روح عرفان» است آنچنان‌که در باورش:

عطار، روح بود و سنایی، دو چشم او

مـا از پــی سنایی و عطار آمــــده‌ایم

عطار را می‌گویم؛ همو که افتخار نیشابور و خراسان و سرزمین معنی‌آفرین ایران است.

عطار را می‌گویم؛ که زاده زروند کهن‌دیار «کدکن» است. عطار را می‌گویم، عطار که نامش و یادش، ما نیشابوریان را به بزرگمردی اندیشه‌پرور و عطارشناسی بزرگ و بی‌همتا پیوند می‌دهد، دانشی‌مردی هم‌تبار عطار و زاده «کدکن عزیز»، که حرف‌هایش و نوشته‌هایش، روحی دوباره در جان باورمندی هر نیشابوری می‌دمد.

او را می‌گویم ... دانشی‌مردی که می‌گوید «این نیشابور، در نگاه من، فشرده‌ای است از ایران بزرگ، شهری در میان ابرهای اسطوره و نیز در روشنای تاریخ، با صبحدمی که شهر آفاق است ... برای بازسازی این نیشابور، باید جان کـَند ...» استاد محمدرضا شفیعی کدکنی را می‌گویم؛ اسطوره باورمندمان، که بازآفرین شکوه باورمندی نیشابوریان است، این همشهری کدکنی ما، که زاده «کدکن فرهنگ‌آفرین» و مایه فخر و مباهات همه اهالی خراسان و نیشابوریان است. این دانشمند فزرانه و پژوهشگر یگانه فرهنگ و ادبیات ایران، که نوشته‌‌ها و حرف‌هایش، همیشه بو و طعم و اصالت فرهنگی خراسان را به همراه دارد، از پیوند و دلبستگی‌اش با آب و خاک نیشابور سخن می‌گوید و خویش را همولایتی عطار و نیشابوری می‌داند. و چه بجا و شایسته است که همنوا شده و فریاد برآریم: شیخ فریدالدین عطّار و استاد شفیعی، زاده کدکن و کدکن، پاره تن نیشابور است و نیشابور، مرهون دانشی‌مردان مهرورز کدکن ...

دلبسته یاران خراسانی خویشم

«یار خراسانی» 

منبع: سرزمین بینالود